دیوان کامل استاد جمال الدین

#آیان_کتاب

#ayanketab

http://ayanketab.com/product/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86-%DA%A9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D8%A7%D8%B3%D8%AA%D8%A7%D8%AF-%D8%AC%D9%85%D8%A7%D9%84-%D8%A7%D9%84%D8%AF%DB%8C%D9%86/

جمال‌الدین محمدبن عبدالرزاق اصفهانی یا اسپهانی شاعر سده ششم هجری بود.

وی
در اصفهان زاده شد اما به آذربایجان نیز سفر کرد و گویا در نقاشی نیز دست
داشته و با خاقانی شروانی و انوری و ظهیر فاریابی و رشید وطواط مکاتبه و
مشاعره می‌کرده‌است. او مداح حکمرانان سلجوقی و آل خُجند بود و در اصفهان
می‌زیست.

عبدالرزاق
از شاعرانی است که از تصوف و حکمت بهره فراوان داشته است. وی پدر
کمال‌الدین اصفهانی است. دیوانش نزدیک به بیست‌هزار بیت شعر است.
جمال‌الدین عبدالرزاق درلطافت طبع یگانه و در فضل و هنر سرآمد بود.

دیوان قوامی رازی

#آیان_کتاب

#ayanketab

http://ayanketab.com/product/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86-%D9%82%D9%88%D8%A7%D9%85%DB%8C-%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C/

میربدرالدین، شرف الشعرا، قوامی رازی در اواسط یا اواخر نیمه دوم قرن پنجم هجری،  در شهر ری، به دنیا آمد. تاریخ تولد دقیق او مشخص نیست. او تا اواخر نیمه او   قرن ششم زنده بوده است.
شغل قوامی رازی

به خلاف اغلب شاعران ایران که شغل و کسب و کاری نداشتند، و  شاعری
را به عنوان  شغل  و منبع در آمد خود در نظر می گرفتند و از این راه به
دریوزگی به دربار شاهان و وزیران و حاکمان می پرداختند و سخن را به مدح می
آلودند، قوامی رازی پیشه اش نانوایی بود. یکی از شاعران هم عصر او  عمادی ، در شعری خطاب به او می گوید:

ای قوامی هر که چون تو نانباست
تا قیام الساعه فخر شهر ماست

گندم فضل خدای از بهر تو
کشته اندر دستگرد کبریاست

تخمش از تقدیس عرش ایزدیست
آبش از کاریز وحی انبیاست

از خمیر لطف دل، قرص سخن
وز تنور نور جان، نور ضیاست

خود قوامی در شعری می گوید:

نانبایی که شاعر است،  منم

شاعری نانبای خوش سخنم

گندم ارتفاع حصه عقل
بر در آسیای دل فکنم

برم از آسیا به دکانی
که بود چار حد او، بدنم

 درترازوی بازار های طبع و خاطر، سنگ
وهم و فهم است یک من و دو منم...

قوامی رازی علاوه بر این، از«مناقب خوانان» یعنی
مداحان شیعه بوده است که در کوچه و بازار های آن زمان شعر هایی را که خود
یا دیگران، در مدح حضرت علی(ع) یا سایر آل رسول سروده بودند با صدای بلند و
رسا برای مردم می خواند.

گویا سرّ شهرت قوامی رازی و سبب رواج شعر او از جهت روانی شعر و حلاوت سخن نبوده است، بلکه از این جهت بوده است که اشعار قوامی
غالبا مشتمل بر مطالب عالیه و مضامین حکیمانه است; از قبیل پند و موعظت و
دعوت به خدا پرستی و اثبات عدل او وردّ بر مجرهّ و زنادقه و ترهیب از دنیا و
شرح بی اعتباری و بی وفایی آن و ترغیب به آخرت و عمل برای آن و نظایر
اینها، و مخصوصا چون شیعه دوازده امامی بوده است و صریحا
در اشعار خود به این نعمت شکر می گوید و مباهات می کند و به اسامی دوازده
امام، علیهم السلام، و به شرایط امامت از قبیل نص و علم  و عصمت تصریح می
کند. پس اجتماع این امور، که در آن زمان از محاسن بزرگ به شمار می رفته
است، موجب شده که درآن زمان از محاسن بزرگ به شمار می رفته است، موجب شده
که شعر قوامی درانظار مردم، و مخصوصا در میان جماعت اهل تشیّع، رواجی تمام و
رونقی بسزا یافته است.

دیوان عمعق نجاری

#آیان_کتاب

#

ayanketab

http://ayanketab.com/product/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86-%D8%B9%D9%85%D8%B9%D9%82-%D9%86%D8%AC%D8%A7%D8%B1%DB%8C/

دیوان عمعق نجاری
پدید آورنده: با مقابله و تصحیح و مقدمه و جمع آوری سعید نفیسی.

دیوان طرزی افشار

#آیان_کتاب

#

ayanketab

http://ayanketab.com/product/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86-%D8%B7%D8%B1%D8%B2%DB%8C-%D8%A7%D9%81%D8%B4%D8%A7%D8%B1/

طرزی افشار در روستای طرزلو در اطراف ارومیه متولد شد. بنا به گفتهٔ نویسندهٔ مجمع‌الفصحاء طرزی مردی ظریفِ خوش‌طبعِ عاشق‌پیشه صاف‌اندیشه بود.طرزی از شعرای اواسط سدهٔ یازدهم قمری و معاصر با شاه صفی و شاه عباس دوم بود.وی تعلیمات ابتدایی را نزد ملای همان روستای زادگاهش فراگرفت و سپس به ارومیه رفت. در جوانی به قزوین و از آن‌جا به عزم تحصیل به اصفهان رفت. خود گوید:


از بلدهٔ قزوین به صفاهان سَفَریدم

بی‌خرجی و بی‌اسب خرامان سفریدم


یاران سفریدند به جمعیّت و من هم

یک قافله با حال پریشان سفریدم

دیوان سید شرف الدین بوعلی قلندر جلالی خاکسار

#آیان_کتاب

#ayanketab

http://ayanketab.com/product/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86-%D8%B3%DB%8C%D8%AF-%D8%B4%D8%B1%D9%81-%D8%A7%D9%84%D8%AF%DB%8C%D9%86-%D8%A8%D9%88%D8%B9%D9%84%DB%8C-%D9%82%D9%84%D9%86%D8%AF%D8%B1-%D8%AC%D9%84%D8%A7%D9%84%DB%8C-%D8%AE/

بوعلی سال‌های نخست زندگی‌اش را در پانی پت و کرنال گذراند و سپس به دهلی رفته و در امور دینی به آموزش پرداخت. سپس راه قلندری پیش گرفت و به سیر و سفر پرداخت و با عارفان گوناگون دیدار نمود. گویا در قونیه موفق به دیدار و شاگردی از شمس تبریزی و مولوی هم شده‌است. در پایان او به پانی پت برگشت و  تبلیغ اسلام
پرداخت. مرگ او در کرنال رخ‌داد و در همانجا به خاک سپرده‌شد، ولی در
آینده پیکر او را به پانی پت منتقل نموده و در آنجا به خاک سپردند. از او دیوان اشعار، قصاید، غزلیات و رباعیاتی به جای مانده‌است. سبک شعری و وزن مثنوی‌های او به آنِ مولوی همانند است. او چند دوبیتی نیز به زبان هندی سروده‌است. از او مکتوباتی در شرح تصوف نیز برجای مانده‌است.