کتاب کلیات اشعار مولانا عرفی شیرازی

#آیان_کتاب

#ayanketab

http://ayanketab.com/product/%DA%A9%D9%84%DB%8C%D8%A7%D8%AA-%D8%A7%D8%B4%D8%B9%D8%A7%D8%B1-%D9%85%D9%88%D9%84%D8%A7%D9%86%D8%A7-%D8%B9%D8%B1%D9%81%DB%8C-%D8%B4%DB%8C%D8%B1%D8%A7%D8%B2%DB%8C/

مولانا محمد بن خواجه زین‌الدین
علی بن جمال‌الدین شیرازی ملقب به جمال‌الدین و متخلص به عرفی از مشاهیر و شعرای
قرن دهم هجری قمری در شیراز است. به کمال فضل و دانش و لطیفه‌گویی و حاضر جوابی
معروف است و طرزی مخالف مسلک قدما در شعر در پیش گرفته و غالباً در اثر کثرت
تشبیهات و استعارات او، اصل مقصود در شعرش مبهم می‌ماند. چند بار به هندوستان رفته
و در دربار اکبر شاه هندی تقرب یافته‌است به علت این که چند بار ابوالفیض و برادرش
علامی را که هر دو از اکابر هند بودند در مقام مناظره محکوم ساخته بود آن دو کینه
و عداوت او را سخت به دل گرفتند. عرفی قصیده رائیه‌ای پرداخته که مطلع آن این است:
جهان بگشتم و دردا که هیچ شهر و دیار این قصیده شامل یکصد و هشتاد بیت است که برخی
نیز به جوابگویی او برخاسته‌اند. از رباعیات او یکی این است: زاهد به فریب مرد و
زن مشغول است صوفی به عمارت بدن مشغول است عاشق به هلاک خویشتن مشغول است دانا به
کرشمه سخن مشغول است عرفی در سال ۹۹۹ در
سن سی و شش سالگی درگذشت و جنازه او را از لاهور به نجف اشرف انتقال دادند.