کتاب کلیات مصور میرزاده عشقی

#آیان_کتاب
#ayanketab
http://www.ayanketab.com

میرزاده عشقی (زاده۱۲۷۳ خورشیدی در همدان - درگذشته۱۲ تیر ۱۳۰۳ خورشیدی در
تهران) شاعر دوران مشروطیت، روزنامه‌نگار و نویسنده ایرانی و مدیر نشریه
قرن بیستم بود. میرزاده عشقی نام
اصلیش «سید محمدرضا کردستانی» و فرزند «حاج سید ابوالقاسم کردستانی» بود و
در تاریخ دوازدهم جمادی‌الآخر سال ۱۳۱۲ هجری قمری مطابق ۲۰ آذرماه ۱۲۷۳
خورشیدی و سال ۱۸۹۴ میلادی در همدان زاده شد.
سالهای کودکی را در مکتب‌خانه‌های محلی و از سن هفت سالگی به بعد در
آموزشگاه‌های «الفت» و «آلیانس» به تحصیل فارسی و فرانسه اشتغال داشته، پیش
از آنکه گواهی نامه از این مدرسه دریافت کند در تجارتخانه یک بازرگان
فرانسوی به شغل مترجمی پرداخته و به زبان فرانسه مسلط شد.
دوره تحصیلی وی تا سن هفده سالگی بیشتر طول نکشید، در آغاز سن ۱۵
سالگی به اصفهان رفت، سپس برای اتمام تحصیلات به تهران آمد، بیش از سه ماه
نگذشت که به همدان باز گشت وچهار ماه بعدش به اصرار پدر برای تحصیل عازم
پایتخت شد ولی عشقی از تهران به رشت و بندر انزلی رهسپار و از آنجا به مرکز
باز آمد...عشقی، زبانی آتشین و
نیش‌دار داشت. او در روز ۱۲ تیرماه ۱۳۰۳ خورشیدی، در تهران هدف گلوله افراد
ناشناس قرار گرفت و در ۳۱ سالگی، چشم از جهان فرو بست. عشقی،
هم شاعر بود، هم روزنامه‌نگار، هم نمایشنامه‌ نویس و هم اپرا نویس، هم
مقاله ‌نویس و هم طنزپرداز. هر یک از این جنبه‌ها نیاز به بررسی جداگانه
دارد. منکه خندم، نه بر اوضاع کنون می‌خندم
من بدین گنبد بی‌سقف و ستون می‌خندم
و آنچه کار دست عشقی داد، همین جنبه طنزپردازی او بود. به عبارت دقیق‌تر، او فدای سبک و شیوه طنزپردازی خود شد:
«آرم جمهوری»، «جمهوری سوار»، «مظهرجمهوری» و«نوحه جمهوری» شعرهای مهم عشقی‌اند که همه طنزآمیزند.
این آثار همراه با کاریکاتور بوده‌اند ولی افسوس که در کلیات مصور عشقی، این کاریکاتورها چاپ نشده است.