دیوان حزین لاهیجی

#آیان_کتاب

#ayanketab

http://ayanketab.com/product/%D8%AF%DB%8C%D9%88%D8%A7%D9%86-%D8%AD%D8%B2%DB%8C%D9%86-%D9%84%D8%A7%D9%87%DB%8C%D8%AC%DB%8C/

دفتر اشعـار حـزین لاهیـجی
محمدعلی بن ابوطالب متخلص به حَزین و معروف به شیخ علی حزین در سال ۱۱۰۳ قمری در
اصفهان زاده شد. او از نوادگان شیخ زاهد گیلانی است. از استادان حزین
میتوان به امیر سید حسین طالقانی اشاره کرد.

او از آخرین شاعران بزرگ سبک هندی بود.  آثار او عبارت اند از: تذکره شعرا،
دیوان اشعار، صفیر دل، حدیقه ثانی در برابر حدیقه سنایی ،تذکارات
العاشقین در برابر لیلی و مجنون . تذکره حزین لاهیجی با سبکی ساده
و پخته به نگارش درآمدهاست.

حزین در کتاب تاریخ خود وضعیت اصفهان در زمان حمله افغان را شرح میدهد.

ای وای بر اسیری کز یاد رفته باشد/در دام مانده باشد صیاد رفته باشد، یکی از مشهورترین ابیات اوست.

حزین لاهیجی در سال ۱۱۴۶ق به هند رفت و در سال ۱۱۸۱ق در حدود هفتاد و هشت سالگی در بنارس درگذشت و در همان شهر دفن شد.

حزین لاهیجی از ترس نادرشاه به هندوستان رفت و تا پایان در هند زندگی کرد.
سکونت محمدعلی حزین لاهیجی در نوزده سال آخر زندگی خود در بنارس که تحت
حکومت نوابهای شیعه بود، از رویدادهای مهم در حیات فرهنگی، مذهبی و ادبی
این شهر است. آرامگاه او - که مدفن خلیل علی ابراهیم خان نیز در جوار آن
است - در بنارس زیارتگاه مهمی است که زوار آن، علاوه بر شیعیان، سایر
مسلمانان نیز هستند. حضور حزین و درسهای او در ترویج و اشاعة تشیع در آن
سامان نقش بسیار مهمی داشت.